Όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς…δεν το ξεπερνάς. Μαθαίνεις απλά να ζεις με τον πόνο αυτόν. Η πληγή θα είναι πάντα εκεί να σου υπενθυμίζει ότι είσαι άνθρωπος που αγάπησε και έχασε.
Υπάρχει ένα παράδοξο στη φύση μας. Αν είσαι άνθρωπος και το σκεφτείς… μπορείς να το καταλάβεις.
Από τη μία, κανείς δεν μπορεί να ζήσει τη ζωή σου για σένα.
Κανείς δεν μπορεί να αντιμετωπίσει ό,τι είναι δικό σου να αντιμετωπίσεις και κανείς δεν μπορεί να νιώσει ό,τι είναι δικό σου να νιώσεις.
Είσαι δηλαδή.. Μόνος σου.
Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να περάσει τη ζωή του μόνος. Μια μοναχική ζωή είναι μια πραγματικά μάταιη ζωή.
Στην πραγματικότητα όλοι μας γεννιόμαστε καταδικασμένοι να αγαπάμε και να χάνουμε.
Κανείς δεν ξέρει γιατί. Είναι απλά έτσι. Αν αφήσουμε τις καρδιές μας να αγαπήσουν, αυτόματα τις αφήνουμε εκτεθειμένες στον πόνο της απώλειας.
Αν πάλι αποφασίσουμε να κλείσουμε τις καρδιές μας ώστε να αποφύγουμε τον πόνο της απώλειας, τότε δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε τι σημαίνει να αγαπάς πραγματικά.
Η αγάπη και ο πόνος της απώλειας πηγαίνουν χέρι χέρι και σε τελική ανάλυση είναι αυτό που μας κάνει ανθρώπους.
Συγγνώμη αν περίμενες κάτι πιο αισιόδοξο… αλλά, ο πόνος της απώλειας δεν θα περάσει ποτέ.
Όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς…δεν το ξεπερνάς. Μαθαίνεις απλά να ζεις με τον πόνο αυτόν.
Η πληγή θα είναι πάντα εκεί (μέχρι να έρθει η δική σου σειρά) να σου υπενθυμίζει ότι είσαι άνθρωπος που αγάπησε και έχασε.
Καλώς ή κακώς δεν υπάρχει από εδώ και πέρα “επιστροφή στην κανονικότητα” για σένα.
Ποιος ορίζει όμως τι είναι “κανονικό”;
Είμαστε μια κοινωνία που φοβάται να νιώσει και να ανοιχτεί και ξεχνάμε να εκτιμήσουμε το δώρο της ζωής.
Η πραγματική φιλία με έναν άνθρωπο, είναι η ικανότητα να μπορούμε να βιώσουμε μαζί του το ίδιο έντονα και την αγάπη και την απώλεια.
Η “δουλειά” ενός καλού φίλου δεν πρέπει να είναι να σου “λύσει το πρόβλημα” ή να προσπαθεί να μειώσει τον πόνο σου με ενθαρρυντικά -κενά- λόγια.
Το πένθος δεν είναι πρόβλημα.
Ένας καλός φίλος θα έπρεπε να μπορεί να δει τον πόνο σου χωρίς κανένα φίλτρο και χωρίς καμία κριτική και να μπορεί να αναγνωρίσει τη δύναμη της αγάπης που κρύβεται από πίσω του.
Και αντί να σου πει το ψέμα “θα το ξεπεράσεις” να σου πει την αλήθεια:
“Δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος και δεν χρειάζεται να ξεπεράσεις τίποτα γιατί αυτός ο πόνος…. είναι ότι σημαντικότερο έχεις.”
Το ότι το πένθος πονάει, δεν σημαίνει ότι είναι λάθος ή πρόβλημα.
Είναι απλά η φυσική αντίδραση του νευρολογικού μας συστήματος στην απώλεια κάποιου πολύ σημαντικού για μας ανθρώπου.
Είναι με λίγα λόγια, η αγάπη που απομένει.
Και η αγάπη πολλές φορές πονάει και πάντα είναι δύσκολη. Αυτό δεν την κάνει λάθος ή πρόβλημα.
Ο πόνος είναι μέρος της αγάπης και μέρος της ζωής.
Και ο μόνος τρόπος για να συνεχίσεις δεν είναι να τρέχεις μακριά του, αλλά να περάσεις μέσα του.
Στη Θεία κωμωδία του Δάντη, Ο Βιργίλιος είναι ο οδηγός του Δάντη στο ταξίδι του μέσα από την κόλαση…
Σε μια στιγμή ο Δάντης φτάνει μπροστά σε ένα πύρινο τείχος και σταματάει φοβισμένος.
Ο Βιργίλιος όμως του λέει, “Δεν έχεις επιλογή. Αυτές οι φλόγες θα σε κάψουν, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να συνεχίσεις. Πρέπει να περάσεις μέσα τους”.
Ο Δάντης όμως παραμένει φοβισμένος.
Τότε ο Βιργίλιος βάζει το χέρι του στον ώμο του και του ξαναλέει, “Δεν έχεις επιλογή”…
Και ο Δάντης βρίσκει το κουράγιο και περνάει μέσα από το τείχος με τις φλόγες.
Όλοι μας κάποια στιγμή θα βρεθούμε μπροστά σε αυτό το τείχος.
Αν έχεις αγαπήσει, θα έρθει μια στιγμή στη ζωή σου που το να είσαι δυνατός, είναι η μόνη επιλογή που έχεις.
Θα πρέπει να περάσεις μέσα από το τείχος με τις φλόγες. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο.
Και θα καείς, δεν υπάρχει περίπτωση να μην καείς….
Αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να συνεχίσεις.
πηγή : https://greekfuneralclub.com